Κατ' αρχήν η ασθένεια αυτή δεν είναι σε καμία περίπτωση κολλητική και κατά συνέπεια δεν μπορεί με κανένα τρόπο να βλάψει κάποιον εκτός από τον ίδιο τον πάσχοντα. Είναι λάθος να απομακρυνόμαστε από αυτόν βοηθώντας τον να απομονωθεί. Χρειάζεται βοήθεια και ψυχολογική στήριξη.
Επιπρόσθετα θέλω να τονίσω -έχοντας δεχτεί διάφορες ερωτήσεις του τύπου: "καλά... και πώς δεν πεινούσες?? ή δηλαδή μια μέρα απλά σου κόπηκε η όρεξη??" και άλλα "παρεμφερή"- ότι ο όρος "ανορεξία", είναι αποπροσανατολιστικός και ίσως και αίτιος για τι ρατσιστική αντιμετώπιση την οποία συναντά η ασθένεια αυτή. Ένας ανορεκτικός, όχι απλά πεινάει...αλλά λιμοκτονεί! όντας νηστικός επί ώρες η ακόμα και ημέρες, ενώ παράλληλα επιβάλει τον εαυτό του σε επίμονη καθημερινή άσκηση και άθληση σε πλαίσια τα οποία βρίσκονται πολύ μακριά από τα επικίνδυνα όρια τις υπερκόπωσης. Θα μου πείτε τώρα λοιπόν..γιατί δεν τρώει τότε? Η απάντηση μου θα είναι ξεκάθαρη... Η τελειοθηρία, η ευστροφία, η χαρισματικότητα και κυρίως η πειθαρχία η αυτοκυριαρχία και ο αυτοέλεγχος είναι κοινά χαρακτηριστικά των ανορεκτικών. Έτσι έχει όχι απλά την θέληση αλλά και τι δυνατότητα στέρησης τροφής χρησιμοποιώντας την εξαιρετικά δυνατή αυτοκυριαρχία του, ενάντια στις βιολογικές του ανάγκες και ένστικτα τα οποία μάχονται να νικήσουν ένα πολύ δυνατό, μπερδεμένο όμως μυαλό... Μια άλλη απορία που ίσως να έχετε είναι αν κάποιος γίνετε ανορεκτικός ξαφνικά ή αν αυτό γίνετε σταδιακά.. Φυσικά κανένας δεν γίνετε ανορεκτικός από τι μια στιγμή στην άλλη. Η μετατροπή τις καλής διατροφής σε δίαιτα απώλειας βάρους και στέρησης τροφής και αυτή με την σειρά της σε ψύχωση γίνετε τόσο σταδιακά όσο και ύπουλα ώστε να γίνετε δύσκολα αντιληπτή από ανθρώπους καθημερινής συναναστροφής. Όταν το πρόβλημα φτάσει να είναι αντιληπτό ακόμα και από τον ίδιο τον πάσχοντα, σημαίνει πως είναι πασιφανές και καμιά φορά δυστυχώς ανεξέλεγκτο. Αυτό φυσικά δεν θα έπρεπε σε καμία περίπτωση να πανικοβάλει κανέναν, ούτε βέβαια να μας στρέψει στην αντίθετη κατεύθυνση της πολυφαγίας ή ακόμα και της παχυσαρκίας.... "Μέτρον άριστον" ....Κανένα άκρο δεν είναι καλό. Το καλύτερο πράγμα που θα μπορούσαν να κάνουν οι γονείς για τα παιδιά τους είναι' αφού πρώτα ενημερωθούν οι ίδιοι από ειδικούς και αποκτήσουν σωστές και υγιής διατροφικές συνήθειες, να τις μεταφέρουν στα παιδιά τους βοηθώντας τα να δημιουργήσουν μια υγιή σχέση με την τροφή και την σίτιση.
Είναι όμως η ανορεξία απλά μια εκδήλωση τελειοθηρίας?? Η κάτι κρύβεται πίσω από αυτή? Η τελειοθηρία είναι απλά το φανταχτερό και παραπλανητικό περιτύλιγμα αυτής τις ασθένειας. Κάτω από αυτό βρίσκονται ψυχικά τραύματα, οικογενειακά προβλήματα, προσπάθεια για αυτογνωσία, υπαρξιακές αναζητήσεις, προβληματισμοί, απωθημένα και άλλα σχετικά τα οποία συνιστούν μια άλλη μάστιγα των καιρών μας... την κατάθλιψη... Είναι πραγματικά απίστευτο πόσο αλληλοεξαρτώμενες είναι οι δυο αυτές παθήσεις.. η κατάθλιψη μπορεί να φέρει ανορεξία... και η ανορεξία κατάθλιψη... Γενικά ο ανορεκτικός βρίσκετε σε κατάσταση ψυχικής και σωματικής παρακμής. Η στήριξη και παρακολούθηση από ειδικούς είναι απαραίτητη. Όσο ο καιρός περνά χωρίς να κάνουμε κάτι, το πρόβλημα ριζώνει βαθιά και φτάνει να γίνει αναπόσπαστο κομμάτι τις καθημερινότητας του πάσχοντα αλλά και του χαρακτήρα του, παύοντας έτσι να το αντιλαμβάνεται ως πρόβλημα αλλά ως κομμάτι πλέον της προσωπικότητας του το οποίο γίνετε όλο και πιο δύσκολο να αφήσει πίσω ακόμα και αν αντιλαμβάνεται ότι τον καταστρέφει και ότι τον φέρνει όλο και πιο κοντά στο μοιραίο. Αποδέχεται την κατάσταση του και αφήνετε πλέον στην αδυναμία του να ελέγξει τον έντονο φόβο του για αλλαγή -καθώς έχει δημιουργήσει με τον καιρό μια τόσο αρνητική εικόνα για την αύξηση βάρους ώστε να είναι πλέον ο μεγαλύτερος φόβος του. Το σώμα του είναι τώρα πια το μέσο εκδήλωσης των συναισθημάτων του.
Κάποια ημέρα... πρόσφατα.. κάνοντας μια σχετική συζήτηση, η μητέρα μου με ρώτησε.. :"Μα είναι δυνατόν κάποιος να θέλει να είναι τόσο αδύνατος"? Η απάντηση είναι αναμενόμενη. Κατ' αρχήν ο πάσχοντας έχει διαστρεβλωμένη εικόνα του εαυτού και της εικόνας του σώματος του. Επομένως δεν βρίσκεται σε θέση να κρίνει αν είναι πράγματι "επικίνδυνα αδύνατος και αδύναμος" η αν είναι απλά αδύνατος. Επεκτείνοντας, στο μυαλό του δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι ελέγχει το βάρος του απόλυτα, και πως αν κάτι δεν πάει καλά θα είναι σε θέση να επανορθώσει.. Σε καμία περίπτωση όμως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο... Αντίθετα τον πραγματικό έλεγχο των πραγμάτων έχει η ψύχωση που εύκολα τον οδηγεί σε επικίνδυνα μονοπάτια που κανένας δεν θα ήθελα να περπατήσει. Επιπρόσθετα λανθασμένη εικόνα έχει και για την ποσότητα φαγητού την οποία καταναλώνει. Στα μάτια του οι μερίδες μοιάζουν τεράστιες και φυσικά η κατανάλωση τους απαγορευτική.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό γνώρισμα τις νευρικής ανορεξίας είναι η ανεξήγητη αλλαγή του χαρακτήρα των ασθενών. Οι ανορεκτικοί σταδιακά απομονώνονται, αποκτούν επιθετική συμπεριφορά, έντονη εσωστρέφεια, απροθυμία συζήτησης (ειδικά σχετικά με θέματα διατροφής και σίτισης) καθώς και άκρως αμυντική στάση σε προτάσεις και συμβουλές. Όσον αφορά στην απομόνωση και εσωστρέφεια είναι χαρακτηριστικά τα οποία τον βοηθούν να λειτουργεί αποφεύγοντας κάθε είδους κοινωνικό έλεγχο ή κριτική ώστε να μην χρειαστεί να την αντιμετωπίσει. Η επιθετική συμπεριφορά που ίσως είναι και η σημαντικότερη αλλαγή του χαρακτήρα οφείλεται ΜΑΛΛΟΝ στον τεράστιο αυτοπεριορισμό και αυτό έλεγχο ο οποίος κυριολεκτικά "σπάει τα νεύρα" του ασθενή που τελικά αδυνατεί να αντιμετωπίσεις τις καταστάσεις με ψυχραιμία ενώ παράλληλα ξεσπά στο στενό του οικογενειακό περιβάλλον γνωρίζοντας πως εκεί θα έχει την πιο "δεκτική και ήπια" αντιμετώπιση. Σε μια τόσο ευαίσθητη κατάσταση χρειάζεται πολύ προσεκτικό και σωστό χειρισμό από ανθρώπους που ειδικεύονται στην αντιμετώπιση τέτοιον περιστατικών.
Καταλήγοντας, μια βασική και ίσως η κυριότερη ερώτηση που θα μπορούσε να ειπωθεί, είναι το τι πραγματικά οδηγεί έναν άνθρωπο και πόσο μάλλον έναν έφηβο στην αυτοκαταστροφή.. Είναι η αίσθηση του ανικανοποίητου? Η ανάγκη του να δηλώσει την παρουσία του, να διαμαρτυρηθεί...? Η ανακάλυψη και δοκιμή των προσωπικών του ορίων και αντοχών? η άρνηση του να συμβιβαστεί με οτιδήποτε τον δυσαρεστεί ακόμα και αν αυτό είναι η εικόνα του ίδιου του του εαυτού? Η ψευδαίσθηση ότι δεν παθαίνει τίποτα και πως αν τελικά πάθει θα το αντιμετωπίσει εύκολα? Όπως εύκολα ελέγχει τον εαυτό του και χειρίζεται αυτούς που τον αγαπούν? Για εμένα είναι όλα αυτά και άλλα πολλά... Τα οποία διαφέρουν φυσικά από περίπτωση σε περίπτωση... Για αυτό το λόγο ίσως είναι ό,τι πιο δύσκολο να προσδιορίσουμε από που προέρχεται και από που πηγάζει αυτό το θηρίο που οι γιατροί σήμερα ονομάζουν anorexia nervosa.
